Ik (Johannes) zag iemand die eruitzag als een mens. Hij had een lange mantel aan, en een gouden band om zijn borst. Zijn haar was zo wit als witte wol, het was zo wit als sneeuw. Zijn ogen schitterden als vlammen. Zijn voeten hadden een felle glans, net als gesmolten koper. En zijn stem klonk als het geluid van de bulderende zee. In zijn rechterhand had Hij zeven sterren. Uit zijn mond kwam een scherp zwaard, en zijn gezicht straalde zo fel als de zon. Toen ik hem zag, schrok ik heel erg, en ik viel languit op de grond alsof ik dood was. Maar Hij legde zijn rechterhand op me en zei: ‘Je hoeft niet bang te zijn. Ik ben de eerste en de laatste. Ik ben degene die leeft! Ik was dood, maar nu leef ik voor altijd en eeuwig. Ik heb de macht gekregen over de dood en het land van de dood.